BALANGKAS NG DE KALIDAD NA EDUKASYON TUNGO SA PAGSASAKATUPARAN NG AMBISYON NATIN 2040

BALANGKAS NG DE KALIDAD NA EDUKASYON TUNGO SA PAGSASAKATUPARAN NG AMBISYON NATIN 2040

ni Kristine Mae N. Cabales

Panimula

            Ang pamahalaan ng isang bansa ay binubuo ng mga mamamayan at mga taong namumuno rito. Sa isang demokratikong bansa, masa ang pumipili at nagtatakda ng politikong kanilang pagkakatiwalaan tungo sa pagpapaunlad ng kanilang bayan at ng kanilang mga sarili. Sa sitwasyon ng Pilipinas, ang kasaluyang pangulo na si Rodrigo Roa Duterte ang panlabing-anim na namuno sa bansa at isa rin sa naging pinakakontrobersyal dahil na rin sa iba’t ibang aspekto ng kanyang pamumuno. Naging maingay ang kanyang pangalan dahil sa kanyang pagiging bukas para sa malawakang pagbabago sa bansa. Makikita sa kanyang mga programa at isinusulong na plataporma ang malaking rebolusyon tungo sa mas maunlad na Pilipinas.  

            Gaya ng paniniwala ng mga naunang pangulo ng bansa, ang edukasyon ay isa sa mga sangay na tinututukan upang makapagsilang ng mga maunlad na produkto ng paggawa. Ang Pilipinas ay isa sa mga bansang may malaking bahagdan ng pinagmumulan ng lakas-paggawa, hindi lamang abilidad sa naturang paggawa kundi lalong higit sa kakayahan sa pag-iisip ng mga makabagong pag-aaral na may tunguhin sa pag-unlad.

            Ang AmBisyon Natin 2040 at ang Philippine Quality Framework ay kapwa nakaayon sa tunguhin na bigyang-kasagutan ang nakikitang kakulangan sa bansa at mga suliranin na kinakaharap nito na may kinalaman sa edukasyon. Ang mga nagsisipagtapos ng apat na taong kurso ay malimit na hindi nakakukuha ng trabaho na aakma sa kanilang kursong natapos o job mismatch. Nakikita ng pamahalaan na maaaring matugunan ang ganitong klase ng suliranin sa pamamagitan ng pag-aaral at pagpapaunlad ng panibagong balangkas ng edukasyon na kanilang gagamiting tuntungan para sa mas malawak na kaalaman, nang sa gayon ay mapunan rin nila ang kahingian sa mga trabahong napapanahon at nangangailangan ng utak at lakas-paggawa.

Ang Philippine Quality Framework (PQF): Ilusyon o Ambisyon

            Ang mga ahesya ng pamahalaan gaya ng DoLE, CHED, TESDA at DepEd ay nagtulong-tulong upang bumuo ng isang balangkas (framework) na gagawing salalayan tungo sa pangkalahatang pag-unlad at upang resolbahin ang mga nakikitang suliranin at kakulangan sa sistema ng edukasyon sa bansa. Ang Philippine Quality Framework o PQF ay balangkas na nakaayon sa kasaluyang kurikulum ng bansa – ang programang K-12. Ipinakikita rito ang iba’t ibang antas ng edukasyon na dapat matamo sa isang ispesipikong taon/baitang, nakasaad din rito ang mga inaasahang kakanyahan na maipamumulat sa bawat antas na ito. Tiyak din sa balangkas na ito ang mga pamantayan na inihain ayon sa kahingian ng bawat antas. Ang PQF ay competency-based at labor market driven na programa, nangangahulugan lamang ito na mas pinauunlad ang kakayahan o skill ng indibidwal na mag-aaral tungo sa pagkakamit niya ng kahusayan o mas lalong higit ng kadalubhasaan sa isang partikular na larang. Sinusukat ang kasapatan ng pagkatuto sa bawat antas base sa kanilang performance at sa magiging resulta ng kanilang practical assessment.

            Makikita sa paradimo sa ibaba ang balangkas konseptwal ng PQF.

(Larawan mula sa Powerpoint Presentation ng Outline ng PQF)

            Ang nilalaman ng balangkas konseptwal na ito ay ang ideya at ang inaasahang maging bunga ng mga ito. Sa input pa lamang ay makikita na ang pangkabuuang layunin ng PQF, ang paigtingin ang pag-aaral at pagpapaunlad ng sistema ng pagbibigay edukasyon sa ating mga mag-aaral, na ang tunguhin ay upang makamit ang output. Kung susuriing maigi, international alignment at global competence ang target ng balangkas na ito. Ang makapagsilbi nang may kahusay ang mga Pilipino sa ibang bansa. At ito naman ang nakikitang kamalian ng isa sa mga propesor sa PUP at aktibong miyembro ng Tanggol Wika na si Prop. Marvin Lai, ayon sa kanyang pananalita sa isang seminar ukol sa pagbabago ng kurikulum, ang mga tech-voc track na bahagi ng programang K-12 ay may layunin ng paninilbihan, lalo na sa ibang bansa. Nakikita niya ito bilang konsepto ng pagyakap sa kaapihan nating mga Pilipino. Naririto tayo sa panahon na ang mga Pilipino ay kayang makipagsabayan sa kagalingan ng mga dayuhan ngunit hindi pa rin maialis sa atin ang ideya na tayo ay para sa paglilingkod lamang at hindi para maging amo o tagapamahala ng isang kompanya.

            Sa usapin ng mga stakeholder, ang mag-aaral, magulang, guro, institusyon at mga kompanyang handang tumulong upang magkaroon ng agarang trabaho ang mga nagsipagtapos ay sadyang naririyan, ang kaso gaano kahanda ang mga indibidwal na ito upang kaharapin ang hamong ito. Limang taon na ang nakalipas simula nang baguhin ang kurikulum, marami ang nagsipagtapos ng Grade 10 at hindi na nagpatuloy sa Grade 11, sa kadahilanang hindi pasok sa budget ng pamilyang Pilipino ang dagdag na dalawang taon. May ilan naman na nakita itong oportunidad, na sa batang gulang ay makapaghanap ng teknikal na trabaho sapagkat nakatanggap na sila ng sertipiko bilang Grade 10 Completers.

            Lumalabas lamang na ang layunin ng PQF ay kayang-kayang tugunan ng mga Pilipino, katuwang ang mga ahensya ng pamahalaan. Ngunit sapat na ba ang kagustuhan natin na maging magaling para sa kabutihan ng ibang bansa? Hindi ba dapat na mas inuuna natin ang pag-unlad ng sarili nating bayan? Hindi ba dapat ang pinagsama-samang talino ng mga Pilipino ay makabuo muna ng isang proyektong makatutulong sa adbentahe ng laksang mamamayang Pilipino? Hindi ba dapat Pilipinas muna? Kung ang PQF ay isang ambisyon, hindi ba dapat ito’y “Ambisyong Maka-Pilipino”.

AmBisyon Natin 2040: Dalawampu’t Limang Taon ng Pangarap

            Ang EO No. 05 o atas ng pangulo na pinamagatang Approving and Adopting the Twenty-Five-Year Long Term Vision Entitled Ambisyon Natin 2040 as Guide for  Development Planning ay nilagdaan ni Pangulong Rodrigo Duterte Oktubre 11 taong 2016. Kaugnay ng unang pagtalakay sa PQF, ang Ambisyon Natin 2040 ay pagtingin naman sa kalagayan ng Pilipinas at ng mga Pilipino pagkatapos ng dalawampu’t limang taon ng pagpapaunlad dito. Binibigyang ng kanya-kanyang atas ang bawat sangay ng pamahalaan na pag-isipan at trabahuin ang pagpapayabong ng sosyo-ekonomik na programa at gawain nang sa gayon ay makasabay ang bansa sa pag-usad ng iba pang bansa sa Asya.

            Sa taong 2050, tinitingnan ng nakararami na ang Asya ang magiging sentro ng ekonomiya ng buong mundo. At dahil ang Pilipinas ay bahagi ng Timog-Silangang Asya kinakailangan na nating magsagawa ng malawak programa at plano para sa hinaharap upang makasabay sa pagbabagong ito. Hindi bago sa atin na tayo’y kabilang sa Third-World Country, ngunit hindi ibig sabihin nito ay kailangan nating itong yakapin nang panghabambuhay. Nilinaw naman sa atas na ito na ang magiging sentro ng pagpapaunlad na ito ay ang mga Pilipino. Para sa adbentahe ng kapwa Pilipino ang pagpapaunlad na ito, ngunit kung babalikan ang tinatahak na balangkas ng PQF, saan makikita ang maka-Pilipino adbentahe kung pagpapaalipin at paninilbihan ang tungihin ng ating edukasyon?

            Sa ngayon, mahirap pang isipin ngunit ang Ambisyon Natin 2040 ay mabigat na ambisyon ng lahat ng Pilipino, ayon sa NEDA na nakabase sa kanilang isinagawa sarbey ay bisyon ng mga Pilipino para sa kanilang sarili ay:

            “In 2040, we will all enjoy a stable and comfortable lifestyle, secure in the knowledge that we have enough for our daily needs and unexpected expenses that we can plan and prepare for our own and our children’s future. Our family lives together in a place of our own, and we have the freedom to where we desire, protected and enabled by a clean, efficient and fair government.”

            Kung tutuusin, napakapayak lamang ng ambisyon o pangarap ng isang ordinaryong Pilipino para sa kanilang sarili at para sa kanilang pamilya ngunit bakit kailangan pang tumagal ng dalawampu’t limang taon ang pangangarap para rito? Ganoon ba talaga kahirap tustusan ang simpleng pamumuhay?

            Ito naman ang pangako ng gobyerno sa pagpapatupad nila ng atas na ito:

            “By 2040, the Philippines shall be a prosperous, predominantly middle-class society where no one is poor; our people shall love long ad healthy lives, be smart and innovative, and shall live in a high-trust society.”

            Sang-ayon sa pangarap ng ordinaryong mamamayan ang pangkalahatang layunin ng pamahalaan. Ninanais nilang bigyan ng katugunan ang kakulangan sa basikong pangangailangan ng bawat mamamayan. Basiko, dahil hindi naman maikokonsiderang luho ang paghahangad ng maayos na kinabukasan para sa kanilang buong pamilya.

Gaya ng unang nabanggit, rebolusyon ang pagkakaluklok sa bagong pangulo. Ito’y paghahangad ng malawakang pagbabago. Hindi masama ang maghangad, hindi lang dalawampu’t limang taon ang pangangarap natin para sa isang maayos at maginhawang buhay, panghabambuhay na natin itong ninanais.

Kongklusyon

            Bilang paglalahat, makikita sa pagtalakay ang dalawang atas, layunin o balangkas na binuo ng pamahalaan upang mapag-ibayo ang pamumuhay ng mga mamamayan. Kapwa ito umuugat sa personal na kagustuhan ng mga ordinaryong mga mamamayan. Bukod dito, ninanais din ng pamahalaan na maabot ang matagal nang pinapangarap ng mga nagdaang pinuno ng bansa – ang maiangat ang Pilipinas mula sa lebel ng pagiging “third-world country”.

            Ang dalawang atas na ito ay ipinatupad ng dalawang magkaibang pangulo, hindi kataka-takang nag-uungusan ang dalawang layunin na ito. Hindi masama, sa usapin ng parehong pag-unlad ngunit naiiwan pa rin ang tanong, alin sa dalawa ang mas makatotohanan? Sa kasalukuyan ay niyayakap na natin ang pagbabagong dala ng pagsunod sa PQF, ngunit hindi pa rin ito mapatutunayang matagumpay sapagkat wala pang nakapagtatapos ng Grade 12, hanggang sa ngayon ito’y isang teorya pa rin na pinananaligan nating magiging matagumpay balang araw. Samantalang ang Ambisyong Natin 2040 ay lantarang naghahangad ng isang layon, na sa loob ng dalawampu’t limang taon ay inaasahang matupad, katuwang ang mga programa ng pagpapaunlad na nakakabit dito.

            Oo nga’t ang dalawang ito’y magkaugnay at para sa pag-unlad, ngunit paano naman mapagtutuunan ang inaakala nilang maliliit na bagay ngunit may malaking ambag din sa pag-unlad ng isang pamayanan (hal. Ang wika). Walang tiyak na layunin at gampanin ang wika sa pagpapaunlad na ito, batay na rin sa tinalakay sa dalawang atas. Ngunit kung susuriin, ang wika ay siyang kakabit at pundasyon ng linggwistikong komunidad. Ito ay katotohanan na hindi natin maaaring itatwa, at dapat din pagtuunan ng pansin nang sa gayo’y mabigyang ng kasagutan at kasapatan.

            Isa itong patunay na bagaman pag-unlad ang pangkabuuang layon ng pamahalaan, hindi ganoon kasidhi ang kanilang pagnanais na maiangkla ang sariling wika sa pag-unlad ng ating bansa. At ito ang malungkot na katotohanan.

-FIN