HBD

“Nagising akong kinukumot ang lungkot sa madaling araw ng aking kaarawan. Hindi ko alam kung ito ba talaga ang dapat na maramdaman sa dalawampu’t apat na taong paghinga. Sa mabilis na pagpapalit ng mga taon, isa ito sa hindi ko gusto.”

Pupungas-pungas pa siya, at nakapikit pang bumangon mula sa higaan. Ika-24 niyang kaarawan. Walang bago. Mali, bago ito sa kaniya. Dahil ito ang pinakamalungkot sa lahat. Pakiramdam niya’y maraming kulang sa kaniya, o kaya walang-wala siya. Walang kaibigan, walang pamilya, walang pera, wala pati ang sarili niya, nawawala siya.

Mabilis siyang kumilos para makapasok nang maaga. Ayaw niyang manatili sa bahay. Ayaw niyang maabutan siya ng mga bagong gising na kasama sa bahay. Ayaw niyang batiin siya ng mga ito. Ayaw niyang may makaalam na kaarawan niya.

Mag-iisang buwan na siyang wala sa sarili. Kung ano-ano na hinahanap niya sa internet para lang makatulong sa kaniya. Pero wala itong kongkretong bagay na maibigay. Kung puwede lang sanang mabili ang kasiyahan, nag-ipon na sana siya. Mantra meditation, numerology, daily tarot, astrology, at iba pa, ito ang lagi niyang binabasa sa internet. Nagbabakasakaling, matulungan siya nito, o malinlang? Hindi niya alam. Iniisip niyang kailangan niya ng tulong pero nahihiya siya, pinangungunahan siya ng hiya at takot na mahusgahan. Dahil iba ang pagkakakilala sa kaniya ng mga tao. Siya ang sumbungan ng lahat, dakilang tagapayo, lapitan, kapitan, kaibigan ng lahat, pero hindi siya masaya. Hindi sa hindi siya masayang maglingkod sa iba, pero hindi siya masaya para sa sarili niya. Kakaiba ang lungkot niya. Yaong lungkot na walang makapagpapaliwanag. At nilalamon siya nito.

Hindi siya uuwi nang maaga ngayon. Kung puwede nga, alas dose na siya ng hatinggabi umuwi, para lumagpas na ang espesyal niyang araw. Ang araw niya, at hindi para sa iba. Ang araw na pinili niyang maging makasarili. Dahil sa pagkakataong ito, susundin niya naman ang sarili niya. Sa araw na ito, gusto niyang maging malungkot. At gayundin sa mga susunod pang araw, sa mga susunod na linggo at buwan, pipiliin niyang maging malungkot.

Marami siyang bagay na iniintindi. Mga bagay na lagi na lang nangungulit sa kaniya. Tumatanda na nga ata siya. Marami siyang gusto gawin. Marami nag-aabang sa pagtatagumpay niya. Maraming pumipilit sa kaniya. Sa huli, hindi na niya alam kung saan ba siya sasaya. Nasasakal na siya. At gusto niyang tumakas. Gustong-gusto niyang kumawala. Gustong-gusto na niyang maglaho, pero sa kabilang banda, may umaagaw ng atensiyon niya. Bumabalilk siya sa una niyang layunin, bumabalik siya sa tunay niyang mahal, bumabalik siya sa kung ano at para kanino ba niya ginagawa ang lahat ng ito.

Umiyak siya. Umiyak siya nang umiyak habang nasa biyahe siya pauwi. Nahihirapan siyang maging matapang sa mga ganitong pagkakataon. Pinalalambot ng luha ang matigas niyang pagkatao. Uuwi na siya. Ayaw niyang tapusin ang espesyal niyang araw sa pag-iyak. Uuwi siyang may malambot na puso, at konsensiya ng isang anak. Uuwi na siya sa kanila. At sana’y makauwi rin siya sa dating siya.

-FIN