Emotionally Damaged K--

“Pero iniwan mo ako ‘nun”

Habang abala ako kagabi sa harap ng aking “bagong ayos” na laptop (hindi pa rin ako makaget-over sa gastos, bruh), sumusulyap-sulyap din ako ng panonood sa Goblin. Hindi naman talaga ako sumusubaybay pero nasusundan ko ang kuwento dahil common sense lang naman ang pag-unawa sa mga teleserye o kung anuman na may ganoong tema. “Common sense”, bago ako awayin ng mga nag-aadik sa Kdrama, hindi negative ang ibig kong sabihin sa “common sense”. Lahat ng bagay ng trending o viral ay nagiging common o pangkaraniwan na lamang sa ating sense o kamalayan. Kaya isa pang pag-unawa sa “common sense” ay ang pagiging kolektibo ng kamalayan ng mga taong tumatangkilik sa isang partikular na penomena, o di ba, nailusot! Pero iyon talaga ‘yun.

Ito ang linya...

“Pero iniwan mo ako ‘nun...”

Kasabay ng pagpungay ng mga mata ng bidang babae na tila nagbabadya ng pagpatak ng luha. At kasabay rin nito ay ang pamumuo ng luha sa gilid ng aking mata. Alam kong korni, pero sadyang mababaw ang luha ko. Sa katunayan, hanggang ngayon, naluluha pa rin ako.

Hindi ko sigurado kung sadyang magaling lang talagang gumanap ang artistang iyon, o baka naman sadyang convincing lang ang boses ng dubber pero talagang tumagos. Iyong tipo ng senaryong biglang nag-slowmo ang lahat? Tapos bigla kang pumasok sa teleserye. At bigla-bigla, ikaw na ‘yung bida. Ikaw ‘yung bidang nakararamdam ng first-hand pain. ‘Yung nadudurog ka rin kahit na ang dumudurog lang naman sa kaniya ay ang alaala ng nakaraan.

“Pero iniwan mo ako ‘nun...”

Noon...iniwan siya noon. Kung hindi ako nagkakamali, iniwan siya ‘nung bidang lalaki dahil nagsakripisyo ito upang hindi mamatay ‘yung babae. Pormula na naman ng tragic love story, may isang magsasakripisyo at may isang maiiwan. Siguro nga, naka-relate lang talaga ako sa kuwento. Pero sa puntong ito, sa akin lang iyong trahedya. Baka nga sa akin lang din ‘yung love story. Ako ‘yung nagsakripisyo at ako rin ang naiwan? (*insert unli-laughs)

Pero hindi naman siguro, pinalalala ko lang ang kuwentong simple lang naman sana pero dahil nasasaktan pa rin ako kaya kumakapit pa sa akin ang alaala? Hindi ko rin talaga alam, baka pinipili ko lang din talaga ang masaktan. Pero ang bigat lang ‘nung linya. “Pero iniwan mo ako ‘nun...” Sana puwede itong usalin kahit kailan mo gusto, para mailabas mo ang hinanakit saan man at kahit kanino. Sana puwede itong isumbat sa mga taong nang-iwan sa iyo, para hindi mo sinosolo ang sakit at ang mga tanong na, “Bakit ba ako laging iniiwan?” Pero ayokong masyadong maging madrama. Unang-una, hindi naman ako iyong bida. Idagdag pa na pantaserye lamang iyon. At siyempre, hindi naman ako Koreaboo para gustuhing maging Koreana, though undoubtedly makikinis talaga sila. Pero hindi iyon ang punto, ang punto ay hindi iyon ang kuwento ko. Hindi ganoon kasaya. Walang tagapagligtas. Walang malulungkot kapag nawala ako kahit ilang minuto lang. Walang magsasakripisyo para sa akin. Walang iiyak dahil sa malayong pagtanaw lamang sa akin. Walang ganoon, at hindi ko naman kinukuwestiyon ang existence ko sa mundo kahit na wala ako nang mga iyon. Ang mahalaga, buhay ko.

Marami pa akong pagkakataon para hanapin ang esensiya ko sa mundo. Naniniwala akong ang tao ay hindi lang nabubuhay para maglabas ng carbon dioxide sa mundo. Mayroon tayong kaniya-kaniyang dahilan, purpose kaya nabuhay at nabubuhay pa tayo. At iyon ang tungkulin nating hanapin at gampanan.

Ayaw kong maging tulad ni Goblin, walang hanggan ang sakit na nararamdaman. Ayaw kong maging tulad ‘nung bidang babae, nakatali sa sakit ng nakaraan. Gayundin, iyong may-ari ng coffee shop ba ‘yun? Nagpapanggap lang siyang hindi nasasaktan. Ayaw kong maging kagaya nila. Ayaw kong magpatali sa dikta ng tadhana. Natatakot din akong maging Grim Reaper, luha niya ang pinakasalita. Ayaw kong maging sila,  gusto kong maging ako, kahit na iniwan niya rin ako noon at hindi na nagbalik pa.

-Bb. Stella Fate